Նամակ ինքս ինձ` 20 տարի անց

Չգիտեմ էլ` ինչպես կարելի է սկսել մի նամակ, որն հասցեագրված է ինքս ինձ... Բարև, Լուսինե... 

Դու դեռ նո՞ւյնն ես: Դե՛, նկատի ունեմ դու նույն Լուսինե՞ն ես` հենց այն նո՞ւյնը, քո մեջ ոչինչ չի՞ փոխվել... Երանի այս տողերը կարդալիս չհուզվես, այլ լուռ ժպտաս ու մտքումդ ասես, որ կյանքը չկարողացավ հաղթել քեզ...

Դեռ գրո՞ւմ ես: Գրքե՞ր: Ա՜խ, երանի շուտ մեծանամ ու հասնեմ քո տարիքին: Իսկ եթե չես գրում, ես կնախընտրեմ բնավ չզգալ, թե ինչ է նշանակում ապրել առանց հույզերն ու ապրումները թղթին հանձնելու: Ընթերցողներ շա՞տ ունես: Քեզ սիրո՞ւմ են...

Իսկ վարսերդ ներկե՞լ ես, թե՞ դեռ նույն սևագանգուրներն են: Իսկ դու քանի՞ կիլոգրամ ես, դե ես հույս ունեմ, որ շատ չես գիրացել: Հիմա ես երազում եմ չաղ ու բախտավոր լինելու մասին, դու բախտավո՞ր ես: 

Հույս ունեմ, որ կամային հատկանիշներդ, կյանքի հանդեպ տենչն ու ձգտումը չեն կոտրվել: Ես հույս ունեմ, որ դու նույն ուժեղ, համարձակ և ուրախ աղջիկն ես: Բայց նաև ես կյանքի չափ ուզում եմ հավատալ, որ հոգիդ այժմ ուրախ է, ուզում եմ հավատալ, որ ներսիցդ բաց ես թողել բոլոր այն մարդկանց, որոնք երբևէ ցավ են պատճառել քեզ: Ներե՞լ ես նրանց: Ես չեմ կարողանում:

Ասա, որ երջանիկ ես: Եթե երջանիկ չես, ես չեմ ապրի այդքան: Հիշո՞ւմ ես` երդվել եմ կյանքի գնով էլ լինի գտնել իմ երջանկությունը, միայն թե չասես, որ հիմարի պես հանձնվել ես: Ես քեզ դա երբե՛ք չեմ ների: Լավ հիշիր քեզ քսան տարի առաջ, հիշի՛ր, թե որքան էիր ուզում ապրել ու արարել, կանգ չես առել, չէ՞:

Ո՞ւմ հետ ես ամուսնացել: Նրա, որին դո՞ւ էիր սիրում, թե՞ նրա, որը քեզ էր սիրում: Թե՞ լրիվ անծանոթ մեկի հետ: Ամեն դեպքում դու պարտավոր ես երջանիկ լինել, լսո՞ւմ ես, անգամ եթե կյանքը չի դասավորվել այնպես, ինչպես ես եմ երազում ու ցանկանում: Թքա՜ծ: Ընդունի՛ր կյանքի մարտահրավերը, գլուխդ վերև բարձրացրու ու ասա աշխարհին, որ կհաղթես ցանկացած փորձություն, որովհետև դու` այսինքս ես, շատ եմ տանջվել, կյանքից մի կյանք հիասթափվել, դարձել եսասեր ու անտարբեր բոլորի ու ամեն ինչի հանդեպ: Ասա, որ երջանիկ ես, ուղղակի ջերմորեն ժպտա երեխայիս նամակին, համբուրիր ճմրթված թուղթն ու գրկիր տարիներդ:

Դու հիմա գեղեցիկ, հասուն ու կայացած կին ես: Այդտեղ` ապագայում, ամեն բան լա՞վ է: Հարազատներդ կողքի՞դ են: Լսիր, դու ընդհանրապես Հայաստանո՞ւմ ես:

ԱՄՆ-ում եղե՞լ ես: Եթե ոչ, ապա շտապիր հասնել երազանքիս ետևից, կյանքը կարճ է, խնդրում եմ չմերժես ինձ: Տա՛ր ինձ ԱՄՆ, ցույց տուր երազանքներիս երկիրն ու լուսանկարվիր: Շա՛տ լուսանկարվիր:

Ազգանունդ չես փոխել, չէ՞: Թովմասյա՜ն: Պաշտո՜ւմ եմ այս ազգանունը: Հայրիկը երբեք ինձ չի ների, եթե պարզվի, որ դու հետո այն փոխել ես: 

Անհամեստ մի հարց` արդուկել սովորեցի՞ր, թե՞ դեռ այրում ես մատներդ: Ի դեպ, տնային գործերի՞ց ինչպես ես:

Իմ աղջիկն ո՞ւմ է նման: Իմ Լաուրան գեղեցիկ, շնորհալի ու առանձնահատուկ աղջիկ է, այնպես չէ՞: Թող նա ինձ պես երազկոտ ու ռոմանտիկ չլինի, թող աշխարհներ գրավի, մեծ բարձունքների հասնի: Նա դափնեկիր է` լաուրեատ: Աղջիկս պետք է աշխարհում լավագույնը լինի: Իմ պատկերացումներում նա այդպիսին է...

Ամուսինդ սիրում է քեզ, ուզում եմ հավատալ: Դե՛, սիրում է ոչ այնպես, ինչպես մնացած բոլոր ամուսիններն են սիրում իրենց կանանց: Նա քեզ անսահման շատ պիտի սիրի, խենթանա, նա պիտի ապրի քեզնով ու քո պաշտպանը լինի: Հավետ: Պիտի ամո՜ւր-ամո՜ւր բռնի ձեռքդ, բաց չթողնի ու թույլ չտա, որ դո՛ւ բաց թողնես: Եթե նա քեզ չի սիրում այսպես, ապա պետք չէր ամուսնանալ:

Քսան տարի անց... Ոչ ոք չի կարող ասել, թե կյանքն ինչպես կդասավորվի, բայց ես ուզում եմ իմանաս, որ ես միշտ սիրելու եմ քեզ` այսինքն ինձ, ուզում եմ իմանաս, որ ինչ էլ պատահի, ես քեզ երբեք-երբեք չեմ մեղադրի, հավատա՛, ես գիտեմ, որ քո ցանկացած ընտրություն Աստծո կամքն է եղել, ես գիտեմ, որ խղճիդ առաջ մաքուր ես, գիտեմ, որ նույն բարին ես, նույն լույսը: Լաց չլինես, եթե քո կյանքում որևէ բան դեռ այնպես չէ, եթե դեռ չես գտել ինքդ քեզ, ապա գրիր, ինչպես հիմա ես եմ գրում, գրիր, անպայման գրիր, երբեք չդադարես... 

Սիրում եմ, գրկում և համբուրում: Ես միշտ կողքիդ եմ լինելու...

Ամենաբարի մարդը

Բարև, սիրելի՛ ընթերցող: Եթե բլոգիս նոր տեսքը զարմացնի քեզ, ապա պատմությունը, որն այժմ կպատմեմ, կհուզի և անհավատալի կթվա...

Հրաշքներ չե՞ն լինում: Լինում են... Հրաշքները հետապնդում են լավ մարդկանց, ակնթարթորեն ներխուժում նրանց կյանք ու ստիպում հավատալ, որ անհնարին ոչինչ չկա...

Պատմությունս ինձ երբևէ հանդիպած ամենաբարի մարդու մասին է: Նա Կարեն Հովսեփյանն է, քսան տարեկան, մասնագիտությամբ վեբ դիզայներ, ծրագրավորող, լրագրող: Նա անսահման բարի, խելացի ու բարեկիրթ, անշահախնդիր ու պատրաստակամ, պատասխանատու և պարտաճանաչ երիտասարդ է, որն անվարձահատույց կերպով գիշերը լուսացրեց բլոգս ձևափոխելով, մինչ ես քնած էի: Նա օգնության ձեռք մեկնեց, բարեգործի նման կատարեց բոլոր բծախնդիր ցանկություններս ու խնդրանքներս, նա արեց ինձ համար այն, ինչը շատ հաճախ անգամ մեր ընկերները, մոտ բարեկամներն ու հարազատները չէին անի, նա արեց դա մի աղջկա համար, որի հետ ժամեր առաջ էր ծանոթացել, այն էլ` Ֆեյսբուքով...

«Օգնություն բոլոր բլոգգերներին» ֆեյսբուքյան խմբում օգնություն էի խնդրել, ու Կարենը միակն էր, որ արձագանքեց: Մեր պատահական ծանոթությունից ժամեր անց բլոգս նոր կյանք ու շունչ ստացավ: «Ի՞նչ մեծ բան է որ»` կմտածես դու, սակայն ես ուզում եմ, որ բոլոր-բոլոր ընթերցողներս իմանան, որ իմ բլոգն իմ ուրիշ աշխարհն է, իմ միտքն ու գոյությունը, իմ սիրտն ու հոգին, այն միջավայրը, որտեղ ես ապրում և երազում եմ...

Երբ Կարենին կատակով հարցրի, թե վերջում ի՞նչ մաղարիչ պիտի անեմ, նա ասաց.

- Ի՞նձ: Ես պետք է մաղարիչ անեմ, որ վերջապես հին մասնագիտությունս այսօր ահագին վերհիշեցի: Երկար ժամանակ էր, ինչ նման աշխատանք չէի արել բլոգգերում: Սա ինձ համար գործերից կտրվել է:

Ապա բլոգում որոշ փոփոխություններ անելուց հետո, երբ հասկացա, որ աշխատանքը ծավալուն է ու բարդ և շատ ջանքեր կպահանջի, ես խնդրեցի նրան դադարեցնել աշխատանքը, իսկ նա հետևյալն ասաց.

- Ոչինչ: Ես շա՜տ եմ ուզում, որ բլոգը լավ սարքենք: Լավ մարդկանց օգնելը շա՜տ, շա՜տ լավ է: Մանավանդ, որ լավ մարդիկ քիչ են: Կարող ես հանգիստ ասել առանց քաշվելու, ես ասել եմ չէ՞, երբ իմ օգնության կարիքը ունենաս, դիմիր: Միշտ պատրաստ եմ քեզ օգնել, դա հաճույք է: Մանավանդ այդ վերջին շնորհակալություն բառը, դա ամենալավն է` անկեղծ շնորհակալությունը: 

Ահա և վերջ: Կարենը դարձավ բլոգիս վեբ դիզայները: Մի քանի օր շարունակ էկրանից-էկրան ես ասում էի նրան, թե բլոգի որ հատվածն ինչպիսին եմ ուզում, որ լինի, ու նա համբերատար կերպով կատարում էր բոլոր ցանկություններս: Ես նրան խոստացա, որ երբ հարստանամ, հենց իրեն կդիմեմ կայք ստեղծելու համար: Վստահ եմ` Կարենը լավագույն մասնագետներից է, իր գործի վարպետն ու սիրահարը և դիմացինի ցանկացած խնդրանք կկատարի մեծ սիրով ու նվիրվածությամբ:

Հարգելի՛ Կարեն, ես մաղթում եմ քեզ կափ-կանաչ ճանապարհներ, մեծ բարձունքներ, թող որ կյանքի կոչես բոլոր երազանքներդ ու դափնիներ վաստակես... Դու արժանի ես լավագույնին, իմ լավ ու ամենաբարի ընկեր...

Հ.Գ. Բլոգի HTML կոդն է: Կարենն է գրել, պատահաբար տեսա...