Mar 4, 2014

My virtual world


I remember those days when we were closer than ever, the days when I used to love you, cherish every moment spent with you, in your presence, to listen to you while you played for me. I remember how people around used to praise us when we started to play. Me so happy, so enthusiastic. I loved you. You were all I had, all that I could dream about, my inspiration, my dream, my future. Times have changed, and as all good things come to an end, that time came for us too. Was difficult to part, to realize that your absence, which once was filled with laughter and happiness, will never be replaced. To understand, that I need to move on, walk with time hand by hand. I left you behind, abandoned you like little girls do with barbie dolls when they are gifted new more beautiful ones. And those barbie dolls are left somewhere in the dark corner of the attic waiting to be given to another little girl and be loved again. Now you belong to somebody else and maybe that somebody loves you like I used to, or even more, who knows. I never compared. Everything is different, difficult and beautiful in its own way. Please forgive me. Me, the innocent girl, who sold you for pennies to have a better you. Now I miss you and want those times together back in my life. My dear friend, my companion and partner, now replaced by a virtual and modern one. My piano, my very first, my dear friend.

Հեղինակ` Մարի Սարգսյան

Mar 3, 2014

Սիրում եմ


Սիրում եմ ինձ ջերմացնող ու ուրախացնող գոհունակ ու խորաթափանց հայացքդ, այնքան գեղեցիկ աչքերիդ արտահայտությունն ու փայլը, սիրում եմ լուրջ ու հավասարակշիռ մտածողությունդ, նուրբ ձեռքերդ, թուխ մաշկդ, անգամ այն բարկացած պահվածքդ:
Կարծում ես, թե հե՞շտ է քեզ սիրելը: Դա մի ամբողջ մասնագիտություն է` բարդ, ծավալուն, բովանդակ ու... Շատ հաճելի... Իսկ ինձ և ոչ մի համալսարանում սովորեցնել չէին կարող, թե ինչպես է պետք սիրել քեզ: Ու թե կան նաև ուրիշներ, որոնց թվում է, թե կարող են մոտ գալ այս մասնագիտությանը, թող չփորձեն անգամ: Միակ մասնագետը ես եմ, սիրելի՛ս...
Ուզում եմ մի բան խոստովանել... Դու պարզապես ամսագրի շապիկին պատկերված գեղեցիկ տղամարդ չես, որով կարող են ոգեշնչվել ու ապա մոռանալ: Քեզ չհիշելու բազում անհույս փորձերից հետո միայն գիտակցեցի, որ ինքս եմ իմացական կերպով որոշել սիրել քեզ, բայց... Ինքս իմ թակարդն եմ ընկել...
Դու ինձնից այդպես էլ ոչինչ չպահանջեցիր, ինքս իմացական կերպով նվիրեցի... Չեմ զղջում, քավ լիցի, դու լավագույն բան էիր, որ կարող էր հայտնվել իմ կյանքում... Երջանիկ եմ, որ հենց քեզ տեսան աչքերս... Թե ետ տալու լինեի ժամանակը, ես ամեն ինչ նույն կերպ կանեի... 
Իսկ ապագան... Այդ անկանխատեսելի, անխուսափելի, հստակ վճռված ու վաղուց կանխորոշված ապագան մի օր երևի կանգնեցնի քեզ աչքերիս առջև: Իսկ թե բաժանի ինձ քեզնից ու չսիրել ստիպի, ապա հույս ունեմ, որ դու ինձ հակառակը կստիպես...