Երբ էլ չլինեմ

Մի օր ես էլ կպոկվեմ կյանքի ընթացքից ու կընկնեմ:
Սիրտս կդադարի զարկել, արյունը կսառչի երակներումս, ու ես քեզ կհիշեմ:
Երբ էլ չլինեմ, կզգաս բացակայությունս, ամեն վայրկյան ու ակնթարթ կհայտնվեմ քո մտքում, քո հայելին դարձած` կդառնամ քո արտացոլանքն այս աշխարհում:
Ես գուցե գնամ, բայց կմնամ քո մեջ, քո հոգում, քո ամեն մի բջիջում:
Ինձ ջնջել չի լինի, ոչ մեկ չի կարողանա փոխարինել ու բացը լրացնել:
Կհիշես ինձ ամեն քայլափոխի: Յուրաքանչյուրի աչքերի մեջ իմն ես փնտրելու, բառերի մեջ իմ խոսքերն ես լսելու, իսկ սրտիդ դուռն արդեն վաղուց կողպված է մի վիթխարի կողպեքով:
Քո երազներում միշտ կողքիդ կլինեմ, կառաջնորդեմ քեզ դեպի ապագա, քո միակ լույսը կլինեմ այս ու այն աշխարհի միջև:
Երբ ժամը գա, ու ես հեռանամ, երբ վերանամ, հօդս ցնդեմ ու անէություն դառնամ, հիշիր, որ կյանքն ընդամենը սկիզբն է: Առջևում դեռ անմահություն կա...
Կդիմանաս կարոտիս, կաղոթես ու կապրես...

Կանգառ

Մեզ իրարից ընդամենը մի քանի կանգառ է բաժանում:

Քաղաքի մի անկյունում նստած քո մասին եմ մտածում: Մտածում եմ մեզ իրարից պատնեշող պատերի, բնակարանների, շենքերի բարձրության ու ամրության մասին: Քաղաքի մեկ այլ անկյունում էլ դու ես նստած: Տեսնես կանցնե՞մ մտքովդ:

Հենց այսօր որոշեցի, որ ընդմիշտ ուրախ եմ լինելու: Թախիծն ինձ չի սազում:

Ու քեզ ընտրեցի` որպես իմ մշտավառ երջանկություն, որպես իմ միակ փարոս: Թող Աստված մտածի, թե ինչպես քանդի անջրպետ դարձած քաղաքն ու միացնի մեր ճամփաները:

Սառույցն աստիճանաբար հալչում է, գիտեմ… Սպասելն է դժվար:

Երբեմն ուզում եմ անտեսել ամեն օրենք ու կարգ, նստել այդ գրողի տարած երթուղայինը, կտրել-անցնել այդ կանգառները, գալ ու բացել սրտիդ դուռն ու հավիտյան բնակություն հաստատել այնտեղ:

Երբեմն էլ ուզում եմ մոռանալ քեզ, անունդ, սիրուն աչքերդ ու մեր գարունը:

Հակասական, վախ սերմանող մտքեր, կասկածներ, անհնարին թվացող երազանք ու այս ամենի վերջում միշտ լույս…

Խելագարության հասցնող անհերթ իմ մտապատկերում քո դիմագծերն են հավերժ փորագրված…

Ընդամենը մի քանի կանգառ, որոնք կամ կդառնան մի տուն, կամ` օտար ու միայն պատահաբար հիշվող հեռու անցյալի ուղիներ…

Սիրում եմ քեզ…