Փողոցի անկյունում ծաղկավաճառը գույնզգույն ու բազմերանգ ծաղիկներ է վաճառում: Նայում եմ սքանչելի բուրաստանի նմանող թարմ ու վարդե ծաղիկներին, ու օդը լցվում է երփներանգի բուրմունքով: Կարմիրը, դեղինն ու ծիրանին գունավառ մեղմությամբ հոգիս հուզմունքով են պարուրում: Այս գարնանաշունչ թեթևությունն ինձ դրախտային խաղաղություն է հաղորդում. կարծես երազ լինի, որից չեմ ուզում արթնանալ: Ծաղկունքի ու արբեցման թովիչ հմայքով քնքուշ զգացմունքներ են արթնանում ներսումս, հույսի ու լույսի շողերով համակում ինձ ու երջանկություն խոստանում:
Սթափվում եմ հաճելի թմրությունից ու հասկանում, որ ծաղկած ծաղիկներն իրականացած երազանքի առհավատչյա են: Իսկ դեռ չբացված ու չծաղկած ծաղիկները երկարատև սպասման տագնապ են հիշեցնում, կարծես դեռ չկատարված երազի, անորոշ հուսահատության ու անհանգստության լուռ ու տխուր վկաներ լինեն:
Վերադարձին տիկին Հասմիկի պատուհանին մի փունջ ալ կարմիր վարդեր եմ թողնում ու աննկատ հեռանում:
