Ձեղնահարկի ամենամութ անկյուններից մեկում ամուր արկղված հուշերի կապոց կա` բոլորի կողմից վաղուց մոռացված մանկական խաղալիքներ, մի քանի գրքեր, տետրեր, լուսանկարներ, ձայնասկավառակներ, պատանեկության տարիներին գրված սիրային նամակներ...
Հերթական անգամ բաց եմ անում հուշերիս կապոցն ու մտովի տեղափոխվում անցյալ: Կյանքն ի՜նչ արագ է սահում, անցնում: Այսօրը շուտով երեկ է դառնում, այդ երեկները գումարվում են իրար ու անցյալի էջեր ստեղծում: Ամեն ինչ փոխվում է մեր կամքից անկախ, իսկ մեղավորնե՞ր... Չկան...
Ձեռքս եմ առնում դպրոցական լուսանկարների ալբոմը, թերթում, ժպտում կարոտով ու զգում, որ սիրում եմ լուսանկարում պատկերված ամեն-ամեն ինչ, դպրոցիս գունազրկված պատերն անգամ: Համադասարանցիներս հիմա բոլորովին այլ տեսք ունեն, մեծացել են, հասունացել, բայց իմ հիշողության մեջ նրանք հավետ մնալու են այնպիսին, ինչպիսին այս տարիների լուսանկարներում են: Կյանքի այս փուլում ապրած պահերն ամենաթանկն են, վստահ եմ:
Ձայնասկավառակներ... Հին երգեր, որոնց մեջ այնքան չհնացող խոսքեր ու իմաստներ կան, երգիչներ, որոնք հիմա այլևս չեն երգում, հնչյուններ, որոնք սրտումս քաղցր հուշեր են արթնացնում... Հին ու բարի երգեր, որոնք հիմա արդեն ոչ մեկ չի լսում, որոնց գոյության մասին շատ-շատերը մոռացել են, իսկ նրանք հավերժ ապրելու են իմ ձեղնահարկի արկղված տուփերում...
Խնամքով պահված նամակներ, որոնք կարդալու իրավունք, թերևս, արդեն չունեմ... Այս` այնքան գեղեցիկ ձեռագրով շարադրված տողերի մեջ մեծ սեր կա, քնքշություն, ջերմություն... Բայց այս տողերի հեղինակը ցավոք այլևս չի զգում այն, ինչի մասին գրելու քաջություն է ունեցել երբևէ... Հիմա նա ուրիշին է սիրում... Ձեռագիրն էլ է փոխվել երևի...
Ի՜նչ տարօրինակ է... Որևէ մեկը կարող է կարդալ ու շփոթության մեջ ընկնել... Չէ որ այս տողերը լցված են ամենամաքուր ու գեղեցիկ զգացմունքներով, ես եմ միայն, որ գիտեմ, որ այս զգացմունքներից հիմա ոչինչ այլևս չի մնացել: Այդ որևէ մեկի մտքով չի էլ անցնի, որ կյանքը կարող էր բաժանել իրար այսչափ հավատարիմ սրտեր... Կյանքը փոփոխություններ է սիրում, ուղղակի մի բացթողում, թերություն կա... Հին օրերը, հիշողությունները, ապրած ակնթարթները փոխել չի լինի... Կյանքում մենք միասին չենք, իսկ լուսանկարում մենք հավերժ միասին ենք լինելու, գրված նամակները միշտ նույն զգացմունքն են ամփոփելու, այստեղ երբեք ոչինչ չի փոխվի, ոչ ոք երբևէ չի կարողանա հեռացնել մեզ իրարից...
Ի՜նչ տարօրինակ է... Որևէ մեկը կարող է կարդալ ու շփոթության մեջ ընկնել... Չէ որ այս տողերը լցված են ամենամաքուր ու գեղեցիկ զգացմունքներով, ես եմ միայն, որ գիտեմ, որ այս զգացմունքներից հիմա ոչինչ այլևս չի մնացել: Այդ որևէ մեկի մտքով չի էլ անցնի, որ կյանքը կարող էր բաժանել իրար այսչափ հավատարիմ սրտեր... Կյանքը փոփոխություններ է սիրում, ուղղակի մի բացթողում, թերություն կա... Հին օրերը, հիշողությունները, ապրած ակնթարթները փոխել չի լինի... Կյանքում մենք միասին չենք, իսկ լուսանկարում մենք հավերժ միասին ենք լինելու, գրված նամակները միշտ նույն զգացմունքն են ամփոփելու, այստեղ երբեք ոչինչ չի փոխվի, ոչ ոք երբևէ չի կարողանա հեռացնել մեզ իրարից...
Ձեղնահարկի ամենամութ անկյուններից մեկում ամուր արկղված հուշերի կապոցը իմ ապրած կյանքի փաստացի ապացույցն է, կյանք, որն հիմա բոլորովին այլ տեսք ունի...
No comments:
Post a Comment