Լուսաշող մի օր կանգնել ես ճամփիս, ստիպել խոնարհվել սեր խոսքի մասի առջև... Ստորադասվել է ամեն ինչ. դու դարձել ես գերադաս օրերիս շունչն ու հոգին: Դու դարձել ես ամրոց, հանգրվան ես տվել ինձ, օդ ես բովանդակել, անթև պատրանք հորինել...
Չափ ու քանակի մակբայներն անկարող են նկարագրել սիրուդ մեծությունը. բառերը սկսել են քիչ թվալ, նույնական ու այնքա՜ն պարզ. մեր սիրո համար մի նոր լեզու է հարկավոր...
Շփոթվե՜լ եմ... Հետադաս ու նախադաս ապրումների տարափի մեջ կորցրել եմ գլուխս, հոլովվել քեզ, ձուլվել, հեքիաթի պես ինչ-որ հույսով քեզնով մեկտեղվել ու ամբողջացել... Ա՜խ, ների՛ր, ախր ես անկանոն բայ եմ եղել, ես ազատ եմ եղել, անհնազանդ ու փոթորկուն... Ես օրենքներ չեմ ճանաչել, չեմ սիրել: Հոգիս չեզոք է եղել, հիմա հանկարծ կրավորական է դարձել ու սիրվելու պաշտոնն ինձ շղթայել...
Պատկանելությունս քոնն է, հատկացուցի՛չ իմ սիրելի: Ես անզոր եմ: Քո պարզ ընդարձակ սիրո դեմ ես անուժ եմ, այն այնքա՜ն բարդ է ինձ համար, իսկ ես սիրաշարահյուսական վերլուծություններին սովոր չեմ...
Սիրում եմ քեզ: Սկզբում մի քիչ հրամայական, ապա արդեն հարկադրական, հետո թեպետ պայմանական, սակայն շուտով շատ ըղձական ու վերջապես սահմանական... Ես սիրում եմ քեզ, որովհետև ըղձականը ներկա դարձրիր ու խոստացար մեծ ապառնի... Դու անցյալի փոշին տարար, ներկաս լցրիր վառ գույներով ու լույս գարուն ավետեցիր...
Սիրում եմ քեզ: Սկզբում մի քիչ անիրական, ապա անչափ երազական, շատ խենթաբար, շատ հուզաբար... Դու դրախտի դուռն ես բացել, ներկան կանաչ ես ներկել ու ապառնի որոշել... Ասում եմ. այո...
Սիրում ես ինձ: Գուցե մի քիչ տիրաբար, ապա արդեն հանդարտաբար, պատրանքային, երազային, տենչագին ու բաղձագին...
Տեղի ու ժամանակի մակբայները կանգ են առել, անշնչացել, արձանացել... Տեղն իմ սիրտն է, իսկ ապառնին հավերժական սեր է օրհնում...
Դու երազանքս իրական դարձրիր, մտար իմ կյանք ու մնացիր...
Գրառումը նվիրվում է մրցույթի հաղթող Անի Հակոբյանին:
No comments:
Post a Comment