Ընդարձակ ու լուսավոր դահլիճ, հարյուրավոր հյուրեր, բազմերանգ ծաղիկներ, խինդ ու ծիծաղ, շքեղ հարսանիք: Դու ամուսնանում ես...
Հիշո՞ւմ ես մեր մանկությունը: Ես այնքան էի երազում տեսնել քեզ սև կոստյումով, իսկ դու անվերջ ասում էիր, թե ես որքան գեղեցիկ հարսնացու կլինեմ...
Հուզմունքը դողի նման համակել է ինձ, փորձում եմ խեղդել արցունքներս սպիտակ վարդերի մեջ, ես պարտավոր եմ ժպտալ ու ցույց տալ բոլորին, որ երջանիկ եմ քեզ համար...
Նա գեղեցիկ է: Ու չափազանց ուրախ: Իմ երազանքն իրականացավ, ուղղակի ոչ ինձ մոտ...
Ինչո՞ւ ես մեղավորի պես կանգնել ու լռում: Դո՞ւ չէիր ասում, որ սերը չէ գլխավորը: Դե հիմա ամուսնացիր ստով ու կեղծիքով լցված սնդուսափայլ տոպրակի հետ: Ինձ մի փնտրիր նրա մեջ, ես այնտեղ չկամ:
Դու ամուսնանում ես... Բայց ուրիշի հետ...
Անիմաստ կենացների տեղատարափ, մի բարձի ծերանալու կոչեր, հարբած ու խղճուկ ամբոխ... Ու դու` տխուր, անորոշ, հուսահատ, նիրհի մեջ անվերջացած ու ոչնչացած:
Ճիշտ էիր ասում` ես ավելի լավին եմ արժանի:
Ինչպե՞ս կարող եմ ուրախ լինել քեզ համար, երբ անգամ դու ուրախ չես: Ինչպե՞ս կարող եմ ձևացնել, երբ ներսումս ոռնում ու մոլեգնում է մրրիկը:
Բեմադրված ներկայացում, ու բոլորն անթերի են կատարում իրենց դերերը: Երջանկություն, Աստված իմ, ահա այն...
Դատարկ էր, մերկ, սառնաշունչ, մեռելային ու չարագուշակ...
Հիշո՞ւմ ես մեր մանկությունը: Ասում էիր, որ ինձ բաց չես թողնի, միշտ կսիրես: Մոխրացած եղելությունդ թափվեց գլխիդ...
Դու ամուսնանում ես... Ընտրողը դու չէիր, բայց դու թույլ տվեցիր, որ քո փոխարեն ընտրեն...
Նա գեղեցիկ է: Ու արժանի քեզ...
հրաշալի է....
ReplyDeleteշնորհակալություն Լուսի ջան
Delete