Հետաքրքիր մարդ ես, գիտես: Սառն ես թվում, իսկ ներսումդ կրակ դարձած այրվում ես, բորբոքվում ու հրաբուխի նման ժայթքում սիրուց: Թվում ես այնքա՜ն անտարբեր... Բայց ես գիտեմ, որ վաղուց ես խորասուզվել ու խորտակվել իմ մեջ, վարարել, դուրս եկել ափերից ու էլի խաղաղվել: Երկաթ ու քար ես թվում, բայց ներքուստ շատ նրբազգաց ու խորն ես, շատ փխրուն ու քնքուշ...
Ասում են` մեծամիտի մեկն ես, եսապաշտ ինքնագոհ... Բայց ես գիտեմ, որ վաղուց ես հանձնվել ու հասկացել` կյանքի աստառն այլ կողմ ունի` գեղեցիկ ու արտասովոր, մի աշխարհ, որտեղ ամեն ինչ այլ է, որտեղ չիրականացած երազանքներ չեն մնում, որտեղից ելք չկա...
Ասում են` մի օր ինձ դատի ես տալու ու դատը շահելու ես: Բայց ինձ դու վաղուց ես պարտվել... Իսկ թղթի կտորները ոչինչ չարժեն, ոչինչ...
Ասում են` տարիներ անց ես քեզ ժպիտը դեմքիս եմ հիշելու, ծիծաղելու եմ երեխայական արարքներիս վրա, իսկ դու... Դու ինձ սառած աչքերով ես հիշելու, քարացած կանգնելու ես մի պահ ու չես հավատալու, որ եղել եմ... Ես կմնամ այնտեղ` ամենաներսում, քո աչքերի խորքում...
Տեսե՞լ ես քեզ կողքից... Փակվել ես ինքդ քո մեջ ու լռում ես... Եթե վերացարկեմ չասածներդ, տակը գիտե՞ս, թե ինչ կմնա: Եթե լռությունդ բառերի վերածեմ, գիտե՞ս, թե ինչ կստացվի: Մի տանջվիր, ես դա վաղուց եմ արել...
Ես ընկնող աստղի նման անցել եմ քո կյանքով, նոր էջ եմ բացել, փոխել եմ քեզ, աչքերիդ մեջ նոր գարուններ եմ բացել...
Հոգնել եմ...
Հոգնել եմ ինձ քո մեջ կորցնելուց, ինձ քո մեջ փնտրելուց, հոգնել եմ քո գոռոզությունից, քո մեծամտությունից, քո եսապաշտությունից, քո սառնությունից... Մեկ է արդեն, թե ինչ ես զգում, թե որքան ես ընկղմվում իմ վարդագույն աշխարհի մեջ ու անընդհատություն աղերսում...
Ասում են` ճակատագրական սխալ եմ գործում... Իսկ ես վաղուց եմ թքել ճակատագրի վրա...
Դու դառնում ես կյանքիս երկրորդ ձմեռը... Իսկ ես միայն գարուն եմ սիրում...
