Կարծես երեկ լիներ, երբ ջանասիրաբար ու խանդավառությամբ տոգորված պարապում էի բուհ ընդունվելու համար: Կրկնուսույցներ, իմ պաշտելի տիկին Բաբայանը, որին ողջ կյանքս պարտական եմ լինելու ինձ փոխանցած գիտելիքների ու աշխարհաճանաչողության հմտությունների համար, շտեմարաններ, անգլերենի, հայոց լեզվի և գրականության դասագրքեր, թեստեր, երկարատև պարապմունքներ` համեմված դիմորդիս անհամբերությամբ ու պատասխանատվությամբ: Միասնական քննություններ, երբ բոլորն անհանգստանում էին ինձ համար, բացի ինձնից...
Աստված իմ, որքա՜ն արագ անցան այս չորս տարիները...
Տասնյոթամյա աղջնակից գրեթե ոչինչ չի մնացել... Ես շատ մեծացա, փոխվեցի, սկսեցի ամբողջովին ճանաչել մարդկային էությունն ու խուսափեցի շատերից...
Առաջին կուրս... 2009 թվական... Ես այնքան մոլորված էի, ու եթե անկեղծ ասեմ, շատ հոգնած ու տանջված անընդմեջ պարապմունքներից: Հիշում եմ, որ մի ողջ ամիս չէի կարողանում հարմարվել դասերի ռիթմին: Սեպտեմբերի երկուսին կորցրի իմ սիրելի թևնոցը: Հիմա ամեն անգամ ԼՄՀ միջանցքներով անցնելիս հիշում եմ, թե որքան երկար փնտրեցի, բայց այդպես էլ չգտա, ու թե որքան արտասվեցի:
Լսարանների անվերջանալի փնտրտուք, ՕԼՖ 1-15, ապա` 1-8, առաջին մոդուլներ, ՕԼՖ-ԼՄՀ միջանցք, որտեղ երբեք ասեղ գցելու տեղ չի լինում, հին ու նոր խումբ, անցաքարտ, բուֆետ, ԼՄՀ բակ, ՕԼՖ առաջին հարկ, դեկանատ, լավ ու հավատարիմ ընկերուհիներ, որոնց շատ սիրում եմ, արտահայտություններ, որոնք հաճախ կրկնում էինք, գոթերեն, որն ատում եմ մինչև հոգուս ամենախորքը, ու մի միջանցք, որն, ինչպես հետո հիշեցի, տարիներ առաջ տեսել էի երազումս:
Երկրորդ կուրս... ոգևորված, աշխատասեր ու տարեվերջում` ուժասպառ... Ռոմանագերմանական բանահյուսության ներածություն, որը մինչև օրս հայտնվում է իմ մղձավանջներում, գերմաներեն ու գերմաներենի լավագույն դասախոս Տիկին Պապոյան, որոնց պաշտելու եմ միշտ:
Երրորդ կուրս, որն իբրև թե համարվում է ամենադժվարը: Ստում էին, ամենահեշտն էր... Կամ էլ ես էի չափազանց անտարբեր... ու չափազանց հիասթափված...
Չորրորդ կուրս... ամենահասուն, ուրախ ու զվարթ տարին: Դիպլոմային ու սիրելի ղեկավար` Միսս Բեջանյան, ու վերջում կարմիր դիպլոմ` երկար սպասված...
Ասում են` ուսանողական տարիները լավագույնն են: Ցավոք, ստիպված եմ չհամաձայնվել...
Չորս` երկարուձիգ, բազում լավ ու վատ իրադարձություններով հագեցած, ժպիտներով ու ծիծաղով, բայց նաև արցունքներով ու հիասթափություններով լի տարիներ...
Որպես ուսանող ես երբեք էլ ակտիվ չեմ եղել: Վերջին շարքում նստող, երբեք ձեռք չբարձրացնող, բայց միշտ պատրաստ, երբեմն անպատշաճության հասնող ուրախ ու բարձրաձայն ծիծաղով առանձնացող, երբեմն էլ երազկոտ հայացքով 7-րդ երկնքի օդերում սավառնող, մատյանի 1-ին, ապա` խումբը փոխելու պատճառով 22-րդ համարը, լավ սովորող, բայց ոչ «գիրք կրծող»` չնայած ականջիս հասած շշուկներին:
Շատերը լեզվաբանությունը լուրջ մասնագիտություն չեն համարում, բայց իրականում լեզվաբան լինել չի նշանակում լավ տիրապետել որևէ լեզվի կամ լեզվաբանություն առարկային: Լեզվաբանը տարիների փորձի, հմտության, գիտելիքների հանրագումարի ու լեզու-խոսք արվեստին տիրապետող վարպետն է:
Այս չորս տարիների ընթացքում մեր համալսարանում շատ բաներ փոխվեցին: Դե, նախ փոխվեց ՕԼՖ առաջին հարկի` իմ շատ սիրելի ջահը, դասամիջոցի ավանդական զանգին փոխարինելու եկավ ինչ-որ երաժշտություն, փոխվեց բուհիս ռեկտորը...
Չեմ մոռանա մեր ցույցերը, երբեք, չեմ մոռանա մեր հավատն ու հույսը, մեր ուժը, մեր միասնականությունը...
Իսկ իրականում ես պաշտում եմ Երևանի Վալերի Բրյուսովի անվան պետական լեզվաբանական համալսարանը: Հավատացեք, Հայաստանի Հանրապետությունում այն լավագույնն է: Բուհում տիրող արդարությունը սեփական մաշկիս վրա եմ զգացել, առանց որևէ միջնորդության ընդունվել, չորս տարի սովորել անվճար համակարգում, ավարտել գերազանցությամբ ու ընդունվել մագիստրատուրա: Խորապես շնորհակալ եմ, թանկագին Բրյուսով:
Ես արդեն կարոտում եմ մեր լուսավոր լսարանները, մեր բարեխիղճ ու փորձառու դասախոսներին, 80 րոպե` երբեմն կիսամեռ, երբեմն մի ակնթարթ թվացող դասաժամերը: Հիմա մի անկյունում կանգնած հետևում եմ ինձ անծանոթ ուսանողուհիներին, որոնք իմ ճանապարհն են անցնում:
Հպարտ եմ, որ Բրյուսովցի եմ: Սրտումս վիթխարի տեղ զբաղեցնող իմ մի մասնիկ, ախր այս ամենը բառերով չես պատմի...
Ես քեզ հրաժեշտ չեմ տալիս ու չգիտեմ էլ` կկարողանամ երբևէ հեռանալ ու բաժանել դեպի քեզ եկող, քեզնով ապրող ու տարիներ կիսած ուղին...
Սիրում եմ քեզ, իմ Բրյուսով...
